بازهم بساط عوام فریبی انتخابات ریاست جمهوری را پهن کرده اند. تمام دارودسته های مرتجع و مداح جمهوری اسلامی در تلاش اند تا با وعده های دروغین مردم را پای صندوق های رای بکشند و برای جمهوری اسلامی مشروعیت مردمی دست و پا کنند. اما هر کس رئیس جمهور شود، راننده ماشین این نظام خواهد شد؛ نظامی که برای زنان چیزی جز بردگی و فرودستی نیاورده است
در جمهوری اسلامی، سی سال سرکوب زنان، سی سال مقاومت و مبارزه گسترده آنان را بهمراه داشته است. زنان به واقع رای خود را به جمهوری اسلامی داده اند: سرنگونی کلیت نظام ضد زن جمهوری اسلامی
طی سی سال گذشته؛ زنان علیه افکار، عقاید، سنن و روابط عقب مانده مبارزه کردند. فعالانه در صف مقدم مبارزات گوناگون قرار گرفتند. در کوچه و خیابان، کارخانه ومزرعه، مدرسه و دانشگاه قوانین ضد زن اسلامی را به هیچ گرفتند. در زندان ها تسلیم نشدند و شلاق و سنگسار و اعدام از عزم آنان در مبارزه علیه مرتجعین اسلامی نکاست. گشت نظامی گله های حزب الله برای کنترل حجاب، نتوانست روحیه شورشگری و مخالفت زنان و دختران جوان با حجاب اجباری را کم کند
اما مرتجعین حاکم و مداحان آنان دست از تلاش نمی کشند و مانند انتخابات های گذشته، دیدگاه مخرب "انتخاب بین بد و بدتر" را اشاعه می دهند. در سال 1376 با تبلیغ همین دیدگاه عده زیادی از مردم را پای انتخابات رژیمی که بشدت در میان مردم منفور بود، کشیدند. خاتمی رئیس جمهور شد و در اولین فرصت دانشجویان را سرکوب کرد و مردم بهای گول خوردن خود را دادند. زنان بیش از همه اقشار، تاوان چنین دیدگاهی را پرداختند
در این نظام زنان فرودست بوده اند و فرودست باقی خواهند ماند. اعدام دلارا دارابی تاکیدی دوباره بر این حقیقت بود. وظیفه نیروهای آگاه و رادیکال جنبش زنان است که از ماهیت ضد زن جمهوری اسلامی به طور مستمر افشاگری کنند و نشان دهند که زن ستیزی یکی از ستون های موجودیت این نظام است و در دیدگاه ها و تک تک سلول های همه جناح های آن بافته شده است و به آنان یاد آوری کنند که: سگ زرد برادر شغال است
همه ما در سی سال گذشته این حقیقت را با تمام وجود تجربه کرده و به چشم دیده ایم. دیده ایم که حقوق پایه ای زنان از درون صندوق های رای جمهوری اسلامی بیرون نخواهد آمد و عملکرد نظام ضد زن جمهوری اسلامی با تغییر نگهبانان آن عوض نمی شود. با این وصف، یک عده که داعیه آزادی و برابری زنان را دارند، به گرم کردن تنور این انتخابات کمر بسته اند. عده ای از جمله «کمپین یک میلیون امضا»، «همگرایی جنبش زنان»، و... به طرح مطالبات از کاندیداها پرداخته اند
مطالباتی چون پیوستن ایران به « کنوانسیون رفع هر گونه تبعیض علیه زنان» و یا اصلاح چهار قانون از صد ها قانون ضد زن. اما باید گفت: این مطالبات، صرفا پوششی است برای مشارکت! مشارکت در تائید رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی و خریدن آبرو برای آن است. در واقع می خواهند میان خودشان و رژیم یک پل آشتی بزنند
جمهوری اسلامی، عامل اصلی ستم بر زن، حجاب اجباری، قوانین جزائی عصر برده داری در ایران است. پیوستن آن به کنوانسیون، ماهیت این رژیم را تغییر نمی دهد و فقط حکم رنگ و لعابی بر چهره زن ستیز آن خواهد زد. مگر بسیاری از دولت ها --چه اسلامی و چه غیر اسلامی-- این کنوانسیون را امضا نکرده اند؟ همه برای رنگ و لعاب زدن بر چهره کریه ضد زن خود اینکار را کرده اند. به همین دلیل مجلس ششم جمهوری اسلامی هم به آن رای مثبت داد
امروز، صحنه سیاسی جامعه را دو صف مقابل هم رقم می زند. رژیم زن ستیزجمهوری اسلامی به همراه دارودسته های گوناگون مرتجع و مداحانش؛ و طرف دیگر میلیون ها زن و اکثریت مردم، دانشجویان،جوانان و روشنفکران قرار دارند. وارد شدن زنان به میدان رقابت های درونی حکومتی و مضحکه انتخاباتی آنان، انرژی زنان را به جای مبارزه علیه جمهوری اسلامی؛ در جهت بقای جمهوری اسلامی به کار می اندازد
پس:با تحریم انتخابات مرگ رژیم ضد زن را تسریع کنیم!حوزه های انتخاباتی را با ابتکارات گوناگون به صحنه نبرد با رژیم پوسیده تبدیل کنیم
سازمان زنان هشت مارس ایران- افغانستان
سازمان زنان هشت مارس ایران- افغانستان
مه 2009- خرداد 1388
|