وبلاگ دانا
عطاالله مهاجرانی طی یک سخنرانی در لندن گفته است : "بالاخره از آغاز پیروزی انقلاب تا به امروز، افرادی با انقلاب مخالف بودند، با نظام جمهوری اسلامی مخالف بودند، با مرحوم امام خمینی مخالف بودند، با نهاد روحانیت مخالف بودند، عیبی هم ندارد سی سال مخالفت کردند، می توانند در واقع به این مخالفت ادامه بدهند، ولی این مجموعه نمی توانند مدعی جنبش سبز باشند."
چه روزگاريست که بايد به حکم بردبارى، چهره هايى را تحمل کنيم که شالوده لمپنيسم و چماقدارى را خودشان ريختند. چه روزگارى است که بايد خطابه هاى عده اى را مستمع باشيم که اگر امروز آتشى زبانه کش بر خانه مستولى است، برافروزاننده هم آنان بودند. چه روزگارى که بايد تاب گزافه گويى افرادى را بياوريم که اگر امروز مى بينيم پس از گذشت سى سال جراحاتى بر پيکر نحيف آزادى نمايان است، هم آنان بودند که سرمست از قدرت، دشنه بر کف بر او هجوم مى بردند. نيش دشنۀ آنان کم نبود، زخم زبان را نيز بدان افزودند. عجب روزگاريست که افرادى براى ما از آزادى بيان سخن ميرانند که پيشتر زمانى دختران و زنان را به بهانه هايى همچون به زعم خودشان بدحجابى در کوى و برزن مورد ضرب و شتم قرار مى دادند، وحشيانه به اجتماعات هجوم مى بردند و هر صداى مخالفى را در گلو خفه مى کردند
جناب مهاجرانى؛ امروز وقتيکه طرح به اصطلاح امنيت اجتماعى احمدى نژاد را مى بينم، آنچه به خاطرم متبادر مى شود تصوير چماق بدست شما در دهه شصت است. ديروز در وطن مجرى احکام خمينى بوديد و امروز دريغ از ذره اى وجدان به عذاب آمده، در فرنگستان نشسته و حکم ارتداد ميدهيد! اما نيک بدانيد که اگر امروز تعيين کننده شما بوديد و نيز شرط تعلق به جنبش سبز حب خمينى بود، ذره اى ترديد به خود راه نمى دادم و فى الحال رسما اعلام مى کردم که از جنبش سبز خارج شدم. چرا که اگر ملتى به پاخاست، براى فرو ريختن بناى استبدادى بود که زمانى خمينى پايه ريزش بود و همچون شمايانى پاسبانان اين اَرگ شوم
|